"Bo jesteśmy dzieciami"

- Dzieci czy możecie ładnie zjeść śniadanie, przestać się bić i wchodzić mi na głowę? - proszę ostatnimi pokładami cierpliwości chociaż dzień dopiero się zaczyna.
- "Nie, nie moziemy". - Odpowiada grzecznie Emil.
- A dlaczego? Dlaczego musicie się ciągle kłócić, bić, szczypać i pokazywać języki. Dlaczego?
- "Bo jesteśmy dzieciami po plostu". - Odpowiada rzeczowo Emil, po czym biegnie do kuchni, chwyta garnki, które stają się hełmami rycerskimi, a łopatki drewniane mieczami - i znów zaczyna się szaleństwo dzieciństwa.
Po prostu.

No tak, nic dodać nic ująć. Dzieciństwo ma swoje prawa. A ja żeby im te wspomnienia umilić kolorowo upiększam domek.

Narzutka Emila - koniecznie w roboty! 

Z resztek powstały literki na ścianę.

Narzutka i poducha Stasia - koniecznie w dinozaury!

Te literki też wisiały na ścianie ale straciły sznureczki więc stoją sobie teraz na półeczce.

Na ścianie - koniecznie tablica i kieszonki na dziecięce skarby:

W następnym poście trochę kuchni.

To czego nie ma...

To tylko kilka tygodni, pomyślałam sobie wyjeżdżając na "inną planetę". Inna planeta - tak określił Holandię Emil.
Tylko kilka albo aż...
Tęsknota tak wielka jak odległość do innej planety więc chyba mój synek nie pomylił się tak bardzo.

Nie ma słów by określić to, za czym naprawdę tęsknię. Wanna z gorącą kąpielą, długie rozmowy z przyjaciółmi itp. A potem przez kilka dni pojawiały się w głowie różne tęsknoty. I zapachy. Bo podobno "najbardziej pamięta się nosem".
Jak opisać zapach chleba i świeżo skoszonego siana? Z czym porównać widok samotnej gruszy na polu wyglądającym jak ogródek skopany przez anioła? I jak opisać wstążki pól kolorowych wiosną, z kwitnącym rzepakiem?
Oni przecież też mają pola kolorowych tulipanów. Cały świat zna te kolorowe wstążki bo zna Moneta. 

"Nie ma Mickiewicza i nie ma Miłosza".
Nie mój kraj, nie moi artyści, pomyślałam sobie coraz bardziej tęskniąc.
W głowie zaszumiały słowa wiersza pisanego przez kolegę, który zmarł jesienią. Czekając na wiosnę:

(...) " usiądę na progu domu

kiełkującego z naskórka ziemi

będę pachniał dojrzewającym latem

przekwitającą jesienią, krnąbrną zimą

wiosną nie puszczę dalej

niż sięga spojrzenie" (...)

(...) " za sny nikt nie płaci

jak za mokre zboże"

Kraju wiecznego deszczu, kwiatów. Można tu się zagubić, można się odnaleźć. Dużo u ciebie polskich włóczykijów, żądnych przygód ludzi wyznających zasadę: "co cię nie zabije to cię wzmocni". 

Ale mimo wszystko chce się wracać. By czytać dzieciom Tuwima i Brzechwę, by zapoznawać ich ze smakiem chleba z masłem i zapachem spacerów po dzikich ścieżkach.