"Ta matka jest do niczego!"

Trochę mnie tu nie było ale na swoje usprawiedliwienie dodam, że nie było mnie nawet w domu; w Polsce. Nie to, żeby za granicą internetu nie było, 

po prostu czasu nie było.

Szybki wylot, praca od zaraz, a tu masz ci los - normalnie mnie wyciulali. I czasu się zrobiło sporo. Dwa tygodnie czekania na telefon, spania i czytania. Tęsknienia...

Tęsknienia za cichymi kroczkami Stasia nad ranem. Tęsknienia za pytaniami i zachwytami Emila:

- "Mamo, zobać ten księzić wędluje za nami".

- "A gdzie się chowa echo?"

-"To motyle powstają z lobaków?!" (robaków)

I zdjęcie chłopaczków przy łóżku.

I sen, dużo snu. Wyspałam się za cztery lata niespania.

Aż lekkość bytu stała się nieznośna.

A potem praca, praca...

I powrót. Wytęskniony, upragniony powrót. Jak miło jest wracać gdy się wie, jak bardzo ktoś czeka.

***

No cóż, muszę przyznać, że odzwyczaiłam się od braterskich awantur, buntów, krzyków i braku malutkiej chociaż chwilki dla siebie.

Euforia zachwytu nad mamą zamieniła się w samoistne manipulowanie dobrocią matki.

A pierwsze jesienne katarki - przyczyną okrucieństwa obustronnego.

- "Łee, łeee - krzyczy i płacze wniebogłosy Emil - wyciągnęła mi z nosa wszystkie gluty! Nic mi nie zostawiła! Nic! A ja je tak lubię! One są takie słodkie! Jak cukielek! Nie lubię tej matki! Ona jest do niciego!"

Kiedyś zwykły tłuczek do mięsa, który Emil upatrzył sobie na przytulankę do spania okazał się jednak "do niczego". A teraz matka stała się DO NICZEGO...

- Emil idź już spać.

- "Nie, nie będę spać! Będę tak stał i puściał bąki!"

I niestety, z dwojga złego, (jakby to powiedział Shrek) wylatują do pokoju tą drugą stroną....